Persik | sześcioletni kot rasy perskiej | wielotorbielowatość nerek i wątroby

Wielotorbielowatość nerek jest chorobą dziedziczną często występującą u kotów perskich i ich mieszańców oraz kotów wywodzących się od kotów perskich np. kotów egzotycznych czy himalajskich. Dotyka około 35% populacji tych kotów na świecie. Choroba sporadycznie pojawia się również u kotów amerykańskich i brytyjskich krótkowłosych, scottish folds, burmille, ragdolli, kotów kartuskich, norweskich kotów leśnych oraz selkirk rex.

U kotów tych tworzą się liczne torbiele w nerkach i niekiedy również w wątrobie oraz trzustce. Powstają one w korowej i rdzennej warstwie nerek, najczęściej z kanalików nerkowych, ale też z kanalików zbiorczych lub przestrzeni moczowej kłębuszka, a w wątrobie z poszerzonych przewodów żółciowych. Torbiele nerkowe wypełnione są moczem pierwotnym i/lub wydzieliną komórek nabłonka wewnętrznej warstwy torbieli. Azotemia i wynikające z niej objawy kliniczne pojawiają się na ogół między trzecim a dziesiątym rokiem życia, gdy miąższ nerek w dużej części zostaje uszkodzony przez uciskające nań cysty.

Podejrzewa się, że osobnik rodzi się z określoną ilością torbieli. Ich liczba nie rośnie wraz z wiekiem, natomiast z biegiem czasu zwiększają się ich rozmiary. Powiększając się doprowadzają jednocześnie do powiększania się nerek, co może być przypadkowo wykryte podczas badania klinicznego. Powiększone, dobrze wyczuwalne palpacyjnie nerki zawsze są wskazaniem do badania ultrasonograficznego.

Torbiele można czasem wykryć w badaniu USG już w wieku 6–8 tygodni. Według badań naukowych u 9‑miesięcznych kotów czułość tego badania wynosi ponad 90%. Wielotorbielowatość nerek jest wynikiem pojedynczej mutacji w obrębie genu PKD1 kodującego policystynę 1. Białko to uczestniczy w tworzeniu błony podstawnej oraz w proliferacji komórek nabłonkowych. Na rynku istnieje od jakiegoś czasu badanie z zakresu genetyki molekularnej pozwalające na pewne rozpoznanie choroby już u kociąt oraz u starszych kotów niewykazujących jeszcze objawów klinicznych , u których obraz ultrasonograficzny nerek jest jeszcze prawidłowy. Do badania wykorzystuje się krew lub wymaz z błony śluzowej jamy ustnej. Każdy hodowca kotów predysponowanych do mutacji genu PKD1 powinien standardowo wykonywać to badanie u kotów, które planuje wykorzystać do rozrodu. Zwierzę, u którego rozpoznano wielotorbielowatość nerek powinien być definitywnie wykluczony z rozrodu! Jest to choroba dziedziczona autosomalnie dominująco. W praktyce oznacza to, że każdy osobnik dotknięty wspomnianym defektem sparowany nawet z osobnikiem zdrowym dawać będzie chore potomstwo z przynajmniej 50% prawdopodobieństwem. Ze względu na powyższe informacje bardzo ważne jest poinformowanie hodowcy, od którego zakupiliśmy kota, o zdiagnozowaniu u niego wielotorbielowatości nerek.

Nasz pacjent — Persik jest kotem przygarniętym z ulicy. Jego pochodzenie niestety jest nieznane.

W przypadku wielotorbielowatości nerek i wątroby brak leczenia przyczynowego. Działania weterynaryjne zmierzają jedynie do złagodzenia objawów klinicznych wynikających z uszkodzenia konkretnych narządów.